اعتراف صریح حجاریان در میزگرد تلویزیونی: مشکل از سلطان است!

بازی‌خوردن کودتاچیان در زمین خودی:

اعتراف صریح حجاریان در میزگرد تلویزیونی: مشکل از سلطان است!

ادامه راه سبز (ارس)ترس و هراس دولت کودتا از بازگشایی دانشگاه چنان بود که به بدن فلج سعید هم رحم نکردند و نه تنها اصلاح‌طلبان دربند که علوم انسانی را به محاکمه کشیدند. عجب آنکه زیرکی جانباز اصلاحات این توطئه را هم ناکام گذاشت. تبحر او در بازی زبانی، عوامل کودتا را شادان در حال کارگردانی محاکمه نمایشی در فضای «دوستانه و خانوادگی صدا و سیما» لب جوی برد و تشنه بازگرداند. در چیرگی او در این بازی همین بس که او از نظریه‌ای توبه کرده است که در نظام فکری او جایگاه چندانی ندارد. نظریه سلطانیسم که با ارجاع به نظریات ماکس وبر تدوین شده است.

در یافتن اهمیت و جایگاه این نظریه در تبار فکری سعید حجاریان باید به کتب او رجوع کرد. در کتاب مفصل او «جمهوریت» در فهرست اعلام نمونه‌ای وجود ندارد و در کتاب دیگرش «شاهد قدسی و شاهد بازاری»تنها در صفحه ۳۴۴ یک‌بار به این نظریه اشاره شده است. مغز نظریه حجاریان‌ «سکولاریزاسیون» است که جریانی ناظر به عرفی شدن ارزش‌ها و ایدئولوژی‌ها است. او تنها یک مقاله آن هم در قبل از دوم خرداد ۱۳۷۶ در مجله اطلاعات سیاسی‌- اقتصادی درباره سلطانیسم نگاشته است. معلوم است که او نگرانی کودتاچیان را فهمیده است و به آنان که بیرون هستند «کد» داده است که مشکل از «سلطان» است!

باز این در این دادگاه نمایشی تلویزیونی حجاریان برکه خشک دیگری یافته است و کودتاچیان ذوق‌زده را تا لب آن برده است تا مگر عطش ترسشان را بیافشانند. این برکه جدید «پوزیتیویسم» است، ایدئولوژی منسوخی که از قضای روزگار ماکس وبر – متهم سابق- از کلاسیک‌ترین منتقدان آن است. این نظریه قرن نوزدهمی دیرزمانی است که مورد انتقاد فلسفه علوم اجتماعی در غرب قرار گرفته است و روشنفکران دینی هم از اولین کسانی‌اند که نقد آن را در ایران رواج دادند و دانشگاه علوم انسانی را از رخوت قبل از انقلاب بیرون آوردند.

عمله‌های تئوریک کودتا می‌توانند سابقه نقد این ایدئولوژی منسوخ را از حسین کچوئیان – عضو شورای انقلاب فرهنگی و سخنران جلسات انصار حزب‌آلله- بپرسند که رساله‌اش در این باره را زیر نظر عبدالکریم سروش گذرانده است. اگر نه به کتاب‌های دکتر سروش درباره فلسفه علوم اجتماعی رجوع کنند که بفهمند جانباز اصلاحات که در امر اطلاعاتی چیره ‌دست است برای آنان بازی «به مرده چوب زدن» را چقدر زیبا بازی کرده است!‌